KABALIŚCI

ADAM i RAZIEL - Początek Kalendarza

Adam nie był zwykłym człowiekiem żyjącym w raju ziemskiego ogrodu, jak mogłaby sugerować dosłowna interpretacja Biblii. Jest on raczej istotą żyjącą w wymiarze wykraczającym poza nasz fizyczny wszechświat. Jego esencję tworzą wszystkie dusze przemierzające tę planetę w przeszłości, teraźniejszości i w przyszłości. Pierwsza w świecie księga kabbalah została dana Adamowi przez istotę anielska zwaną Raziel. Ten tekst jest tak głęboki, a jego sekrety kumulują tak wysoki poziom duchowej energii, że w obecnej chwili nikt nie powinien wymawiać jego słów, gdyż mowa ma moc wyzwalania ogromnych potencjałów energii. Bezmyślne, wyrywkowe przytaczanie słów z Księgi Adama można porównać do zabawy małego dziecka przewodami pod wysokim napięciem. Księga ta jest matrycą aktu stworzenia – można uznać ją za zapis kodu DNA kosmosu.

Patriarcha ABRAHAM – 4000 lat Kabały

Patriarcha Judaizmu, przyczynek Chrześcijaństwa, a także Ojciec Islamu. Abraham był pierwszym człowiekiem na Bliskim Wschodzie, który zdał sobie sprawę, że jest tylko jeden Bóg, że cały wszechświat jest połączony w jedną całość na głębszym poziomie rzeczywistości. Wielki patriarcha był od zarania cywilizacji ludzkiej pierwszym człowiekiem, który spisał prawdziwą wersję księgi Kabbalah. Nosi ona tytuł Księga Stworzenia ('The Book of Formation') i opisuje największe tajemnice i sekrety naszego wszechświata. Co jest godne podkreślenia, całe opracowanie liczy sobie tylko kilka stron, nie więcej niż kilkaset słów. Jak wszystkie tajemnice naszego wszechświata mogą mieścić się w tak krótkim tekście? Księga ta to zakodowana formuła. Weźcie pod uwagę wzór Einsteina: E=mc². Strony matematycznych wzorów kryją się w tej prostej formule. Tajemnice czasu, przestrzeni i ruchu są zredukowane do pięciu prostych znaków. Podobny sekret tkwi w Księdze Stworzenia: dzieło Abrahama zawiera wszystkie duchowe wzory i formuły dotyczące naszego świata: ruchu, czasu i przestrzeni. Księga Stworzenia kryje w sobie wszystkie tajemnice istnienia – od korzeni życia do korzeni chaosu, który trapi rodzaj ludzki. Tak jak dziecko – i tak naprawdę, większość dorosłych, przez pewien czas ma trudności ze zrozumieniem formuły Einsteina, tak samo ludziom z pokolenia Abrahama nie udało się zrozumieć nieskończonej mądrości zawartej w jego starożytnym manuskrypcie. Odkrycie sekretów energii elektrycznej zajęło ludzkości tysiące lat. Tyle samo zajmie nam odkrycie sekretów energii duchowej zamkniętych w Księdze Stworzenia Abrahama.

MOJŻESZ – 3400 lat Proroctwa

Był największym prorokiem, jakiego widział świat ludzki na Bliskim Wschodzie. Książe na ziemi egipskiej, a później, wyzwoliciel niewolników z ziemi, którą kiedyś pomagał władać. A ostatecznie sługa Boży, którego pokora i oddanie nie znały granic. Po wyprowadzeniu Izraelitów z niewoli egipskiej Mojżesz stanął na szczycie góry Synaj. Tutaj otrzymał zarówno znajomość Torah, jak i boską mądrość Kabbalah. Tora może być porównana do fizycznego ciała Biblii, Kabbalah jest jej niewidzialną duszą. Tora mówi nam jak funkcjonuje świat, używając poetyckiego języka metafor i przypowieści. Kabbalah, poprzez odszyfrowywanie zakodowanych w Torze wiadomości mówi nam, dlaczego świat funkcjonuje w taki właśnie sposób. Odsłania uniwersalne prawa życia. Zaprzeczając trwającemu 3400 lat nieporozumieniu należy powiedzieć, że tym, czego Mojżesz NIE otrzymał na górze Synaj była religia. Była ona od początku do końca wynalazkiem człowieka.


Mojżesz zapisał przekazaną mu mądrość Tory w dziele, które stało się znane jako Pięcioksiąg Mojżesza. Kabbalah została ukryta i ściśle strzeżona. Była przekazywana jedynie w postaci słowa mówionego wąskiemu kręgowi Mędrców z pokolenia na pokolenie. Podstawowy cel, jaki krył się za tą osłoną tajemnicy, wynikał z wyjątkowej mocy Kabbalah. Gdyby dostała się w niewłaściwe ręce mogłaby zostać wykorzystana dla destrukcyjnych celów. Dlatego ustanowiono zakaz rozpowszechniania tej mądrości.

Rav Szymon Bar Yohai – 70 rok e.ch.

Pierwszy wiek ery chrześcijańskiej to czas masowej zagłady ludu Izraelskiego. Cesarstwo Rzymskie okupowało Ziemię Izraelską, a ulice były skąpane we krwi. Rzymianie wprowadzili surowy zakaz obrządków duchowych Izraelitów. Największy mędrzec epoki – człowiek, którego będzie się nazywać Ojcem Świata – został bestialsko skazany na śmierć przez reżim rzymskiego okupanta. Jego imię to Rav Akiva, a jego przestępstwo to żarliwa miłość do Boga, Elohim JHWH. Tysiące ludzi zebrało się na ulicach, aby być świadkami okrutnej imperialistycznej egzekucji dokonywanej przez rzymskich zbrodniarzy. Skóra Akivy została brutalnie zdarta z jego ciała żelaznymi, ostrymi jak brzytwa, zgrzebłami. Cień śmierci obejmował go w niemoralnie powolnym tempie, ale mistyczny Rav Akiva przezwyciężył świat fizyczny. Doświadczał rozdzierającego bólu tylko przez chwilę do momentu gdy ekstaza duchowej energii wypełniła całą jego istotę. Opuścił ten świat z niewypowiedzianą radością w sercu, zostawiając po sobie swojego umiłowanego ucznia, człowieka, który stał się największym kabalistą w historii, potęgą wśród mędrców: Rava Szymona Bar Yohai. Skorumpowane Cesarstwo Rzymskie obawiało się potężnego Rav Yohaia bardziej nawet niż Rav Akivy. I dlatego zapadł kolejny bandycki wyrok śmierci, ale Boski Mistyk, wraz ze swoim synem, znalazł schronienie w odludnej jaskini w Piquin w Izraelu. Przez trzynaście długich lat byli zmuszeni ukrywać się tam przed armią Rzymskiego Cezara, zwyrodnialca i imperialisty.

Próbując zdobyć taką samą kontrolę nad materialną rzeczywistością jak jego wielki nauczyciel, Rav Szymon zakopywał się w ziemi po szyję, każdego dnia swojego wygnania. W czasie tych długich lat bolesnej izolacji otrzymał duhowe instrukcje do mądrości Kabbalah. Jego nauczycielami byli Mojżesz i prorok Eliasz. Kiedy nastał nowy władca nad Cesarstwem Rzymskim, Rav Szymon i jego syn mogli powrócić do Jerozolimy. Lata nieustannego nacisku ziemi, gdy był w niej zakopany, okaleczyły i nadwątliły ciało mędrca, ale duchowe Światło, które emanowało z jego duszy sprawiało, że zwykłemu człowiekowi trudno było ustać w jego obecności. Aby chronić tajemnice wszechświata, które mu odsłonięto, Rav Szymon wezwał jednego ze swoich uczniów – Rava Abba – aby powierzyć swoje nauki słowu pisanemu. Abba miał wyjątkowy dar pisania abstrakcyjnym językiem metafor i paraboli, i w ten sposób, sekrety pozostały bezpieczne, zręcznie ukryte w zawoalowanych historiach, czyniąc przechwycenie i niewłaściwe wykorzystanie tej starożytnej mocy trudnym dla grzesznych i niegodnych. W ten sposób powstało podstawowe duchowe dzieło kabbalah – Zohar. Do dnia dzisiejszego Zohar („The Book of Splendor”, „Księga Blasku”) jest uznawane za dzieło autorytatywne i rozstrzygające w kwestiach Kabbalah. Przez współczesnych Szymonowi rękopis ten był uważany za dzieło mistycyzmu i magii. Spoglądając w przeszłość, powód okazuje się oczywisty. Zohar przedstawiał koncepcje i pojęcia, które o stulecia wyprzedzały „swoją” porę. W czasach, kiedy ludzie nauki utrzymywali, że świat jest płaski, Zohar przedstawił naszą planetę Ziemię jako kulę, na której w tym samym czasie jest dzień i noc w różnych strefach czasowych. Zohar opisuje moment stworzenia jako Wielki Wybuch, mówi o wszechświecie, który istnieje w dziesięciu wymiarach. Bada także pojęcie istnienia światów równoległych.

Takie spekulacje były uważane szczególnie przez Rzymian o płaskim umyśle za heretyckie i przerażające. A jednak to nie one były najbardziej zadziwiającymi, jakie pojawiły się w księdze Zohar. Rav Szymon powiedział, że Zohar jest więcej niż księgą sekretów i duchowej mądrości. Ten mistyczny traktat jest potężnym energodajnym instrumentem, narzędziem ochrony życia, przepełnionym mocą niesienia prawdziwego pokoju, ochrony, uzdrowienia i spełnienia tym, którzy go posiadają. Jak monolit w filmie Odyseja Kosmiczna 2001, Zohar może rzucić iskrę w duszę pokolenia, wyzwalając głęboką zmianę i transformację w świadomości człowieka i społeczeństwa. Innymi słowy, tak jak żarówka oświetla ciemny pokój, odsłaniając poprzednio niewidoczne przedmioty, tak duchowe Światło Zoharu może oświecić umysły ludzi, aby mogli dostrzec ukryte tajemnice kosmosu. Według tego wielkiego Kabalisty, te niewidoczne wpływy pomogą ostatecznie nakreślić przeznaczenie i cel ludzkości, jako że stopniowo poszerzyła się obecność Zoharu w naszym świecie. Wielki mędrzec Yochai stwierdził, że przyjdzie dzień, kiedy nawet sześcioletnie dziecko będzie zgłębiać duchowe mądrości Kabbalah. Ale dopóki ten czas nie nadejdzie, oryginalne rękopisy Zoharu muszą pozostać ukryte. I tak, zostały one ukryte na wieki. Przygaśnięcie duchowego Światła Zoharu zbiegło się ze Średniowieczem i chrześcijaństwem, czasem, kiedy cywilizację we wszystkich jej aspektach, włącznie z edukacją, nauką i komunikacją – dotknęła silna regresja.

Mojżesz De Leon - Odnajduje Zohar

Wielki hiszpański Kabalista Moses De Leon, Mojżesz urodzony w Leon, w Hiszpanii, około 1250; żył w Guadalajara, Valladolid, i w Avila; zmarły w Arevalo w 1305, dokonuje wstrząsającego odkrycia. W jaskini w Izraelu mędrzec odnajduje rękopisy Zoharu. W kategoriach znaczenia duchowego, niedawne odkrycie z Morza Martwego blednie w porównaniu z odkryciem Zoharu. Warto podkreślić, że Rav Szymon napisał, że ukrycie Zoharu będzie trwało 1200 lat od czasu zniszczenia Świątyni. Rzymianie zniszczyli Świątynię w Jerozolimie w 70 roku naszej ery. Mojżesz De Leon odnalazł rękopisy Zoharu w roku 1270. Dokładnie tak jak przewidział to Rav Szymon: minęło 1200 lat zanim Zohar został odnaleziony i wydobyty na światło dzienne. Świat nie zauważył i nie docenił odkrycia Mojżesza De Leona, ale był to znaczący punkt zwrotny dla ludzkości, ponieważ po raz pierwszy w histori Zoharu, jego niezrozumiały tekst czynił dzieło niedostępnym dla mas. Jednakże, energia emanująca z tego tekstu przełamała zbiorową nieświadomość pokolenia. Moc Zoharu wydobyła świat z mroków chrześcijańskiego Średniowiecza.

IZAAK LURIA - Renesans Kabały

Izaak Luria (ur. 1534 – zm. 5 sierpnia 1572) był żydowskim uczonym i mistykiem, uważanym przez swych wyznawców za Mesjasza. Jest uważany za twórcę nowożytnej Kabały, a nowoczesny nurt mistycyzmu żydowskiego jest nawet nazywany Kabałą luriańską. W języku hebrajskim jest nazywany יצחק לוריא, Icchak Luria lub Icchak ben Solomon Aszkenazi. Znany jest też jako Izaak Aszkenazi, Ha-Ari, z hebr. dosł. "Lew", ale także akronim od "Boski Rabin Izaak". Izaak Luria urodził się w Jerozolimie w 1534 jako syn aszkenazyjskiego ojca i matki- sefardyjki. Jeszcze jako dziecko stracił ojca i był wychowywany przez bogatego wujka, Mardechaja Francisa, poborcę podatkowego z Kairu, który umieścił go pod kuratelą najlepszych żydowskich nauczycieli. Luria okazał się pilnym uczniem literatury rabinicznej i pod kierownictwem rabina Bezalela Aszkenazyjczyka stał się biegły w tej gałęzi nauki żydowskiej. W istocie został przyjęty do starożytnego mistyczngo bractwa prorockiego, do którego należał też Prorok Eliasz, a po nim Elizeusz.

W wieku 15 lat poślubił swą kuzynkę i - będąc dobrze uposażonym - podjął dalsze studia. Chociaż z początku próbował kariery kupieckiej, szybko zwrócił się ku ascezie i mistycyzmowi. Będąc w wieku około 22 lat zaangażował się w studia nad Zohar, trzynastowiecznym dziełem kabalistycznym, które właśnie wtedy zostało po raz pierwszy wydane drukiem. W ich wyniku podjął życie pustelnika - osiedlił się nad Nilem, w odosobnionej chacie, gdzie przez siedem lat oddawał się medytacjom. Swoją rodzinę odwiedzał tylko w Szabas, odzywał się niewiele i zawsze po hebrajsku. Długie odosobnienie dało o sobie znać - Luria stał się znany jako wizjoner. Podobno miewał częste dyskursy z prorokiem Eliaszem, który miał go inicjować we wzniosłych i tajemnych doktrynach. Sam Luria stwierdzał, że podczas snu jego dusza wstępowała do Nieba i rozmawiała z wielkimi nauczycielami z przeszłości. W 1569 Luria przeniósł się do Palestyny i po krótkim pobycie w Jerozolimie, gdzie jego nowy system kabalistyczny nie spotkał się z uznaniem, osiedlił się w Safed. Tam założył koło kabalistów, którym wyłożył swoje doktryny, dzięki którym zamierzał stworzyć nową podstawę dla ogólnoświatowego ładu moralnego. Do koła tego należeli m.in.: rabin Mojżesz ben Jacob Cordovero, Solomon Alkabiz, Joseph Karo i Moses Alshech. Spotykali się w każdy piątek i wyznawali sobie nawzajem swoje grzechy.


Najbardziej sławnym z jego uczniów był Chaim Vital z Kalabrii, który - według swego mistrza - miał duszę nieskalaną grzechem pierworodnym. W towarzystwie tych uczniów Luria odwiedzał grobowce wybitnych nauczycieli, których lokalizacje zostały mu objawione przez jego duchowego mentora, proroka Eliasza. Koło kabalistów Lurii stopniowo rosło i w końcu stało się oddzielną kongregacją, w której dominowały jego sekretne doktryny, wpływając na wszystkie ceremonie religijne.

Luria zwykł był wykładać swe nauki na bieżąco i - z wyjątkiem niektórych kabalistycznych wierszy po aramejsku na okazję Szabasu - nie zapisywał niczego. "Jego" dzieła kabalistyczne spisał tak naprawdę Chaim Vital kompilując nauki mistrza. Dzieła te, z których najważniejszym było sześciotomowe Etz Chayim, ("Drzewo życia"), krążyły najpierw w formie rękopisów dostępnych wyłącznie dla uczniów Lurii. Musieli oni przysięgać pod groźbą ekskomuniki, że nie pozwolą wykonać kopii dla obcego kraju, więc zrazu wszystkie manuskrypty Lurii były dostępne jedynie w Palestynie. W końcu jednak w 1772 jedna z nich została opublikowana w Europie. Objaśniała ona zarówno Kabałę spekulatywną, opartą na Zohar i Kabałę praktyczną (zwaną inaczej cudowną), której głosicielem był mistrz Luria.

W swoich naukach Luria odpowiadał na pytanie o to, jak skończony świat mógł zaistnieć w nieskończonym Bogu, jak idealny Bóg mógł stworzyć nieidealny świat, w jakim celu powstało zło oraz jakie jest zamierzenie Boga względem roli ludzkości w jego dziele stworzenia świata. Dla Lurii mistycyzm nie kończył się jedynie na tajemnicach Stworzenia i religijnej ekstazie. Uważał on, że każda ceremonia religijna jest uświęcona nie tylko samą tradycją i nakazem Pisma, ale przede wszystkim wpływem, jaki wywiera na świat duchowy. W szczególności święty był Szabas, czyli dzień Sobotni - uważany za przejaw Boskości w doczesności - i wszystkie ceremonie i modlitwy, które się wtedy odprawia. Według Lurii bowiem, każda sylaba modlitwy zawiera ukryte imiona Boga, a więc powinna być traktowana z najwyższym szacunkiem i pobożny Żyd przy wypowiadaniu modlitwy powinien oddawać się intensywnej medytacji.

Poza tradycyjnymi rytuałami Luria wprowadził w swojej kongregacji nowe i zawarł je w Kodeksie Praw Ariego (Shulkhan Arukh shel Ari). Jednak tendencja do zastępowania tradycyjnego Judaizmu rabinicznego jego wersją mistyczną opartą na naukach samego Lurii spotykała się z niechęcią i napomnieniami ze strony środowisk konserwatywnych. Mimo to Luria nie zaniechał tych praktyk, a po jego śmierci stały się one jeszcze silniejsze. Uważa się, że praktyki te, rozwinięte jeszcze przez uczniów Ariego, utorowały drogę dla pseudomesjanizmu Sabbataja Cwiego. Nauki Lurii zostały niemal zupełnie zaakceptowane i stały się częścią ortodoksyjnego Judaizmu, choć nie wszyscy ortodoksi przestrzegają zwyczajów, które wprowadził Luria. Kabała luriańska to kabalistyczny mistycyzm Izaaka Lurii, którego cechą charakterystyczną w porównaniu z klasyczną Kabałą spekulatywną jest teoria Sefir i parzufim (boskich oblicz) jako agentów pośredniczących w procesie stwarzania świata oraz teoria tikkun, Wielkiego Dzieła zbawienia świata. Według Lurii przed kreacją świata Bóg Nieskończony, zwany w Kabale Ain Sof (Bez Końca) był pełnią, wszechobecną nieskończonością. Kiedy więc Nieskończony zdecydował się stworzyć świat materialny, musiał uczynić dla niego miejsce. Wycofał się więc z tehiru, obszaru swego jestestwa, który przeznaczył na Stworzenie, który na skutek tego stał się pustką otoczoną Nieskończonym Bogiem. Zjawisko to nosi nazwę Cimcum.

Jednak w Judaizmie, a tym bardziej w mistycznej Kabale, nie do pomyślenia byłaby tak bliska interakcja (czy choćby styczność) między Bogiem a materią - Bóg jest niepojęty i nie poddaje się żadnemu opisaniu. Dlatego w koncepcji Lurii nie mogło być mowy o granicy między Ain Sof a tehiru - oddzielały ich Sefiry, koncentryczne kręgi mistycznego światła, bliskie materii przy tehiru i coraz bardziej wysublimowane w miarę przybliżania się do Ain Sof. Dopiero wtedy nastąpiło Stwarzanie - z Ain Sof nastąpiła emanacja Boskiego Światła, która wlała się do tehiru. Nastąpiła jednak katastrofa nazwana Rozbiciem Naczyń (szewirat ha-kelim): tylko trzy Sefiry najbliższe Ain Sof wytrzymały napór Światła, reszta nie wytrzymała i rozpadła się na Skorupy (Kelipy). Skorupy zostały usunięte ze strumienia światła, a Sefiry - przemienione w Oblicza Boskie (parzufim), definiowalne aspekty Boga, które przez wzajemną interakcję z boskiego światła utworzyły królestwo materii. Luria wyjaśnia, że Rozbicie naczyń było konieczne, ponieważ był to jedyny sposób na wprowadzenie niedoskonałości i zła do Stworzenia, zło zaś było konieczne jako antyteza dobra. Jednak następstwem Rozbicia Naczyń było pomieszanie się dobra (czyli iskier boskiego światła) i zła (czyli fragmentów Skorup), skutkiem czego każdy człowiek posiada w sobie oba te pierwiastki. Według Lurii rolą ludzkości jest tikkun czyli Wielkie Dzieło zbawienia świata przez odnowę moralną, co doprowadzić ma do ponownego połączenia się wszystkich rozproszonych iskier boskiego światła.

Mistrz Abraham Azulay - XVI w E.Ch.

Sławny kabalista Rav Abraham Azulay, Azulai, urodzony w Fez około roku 1570, a zmarły w Hebron 6-ego listopada 1643 napisał traktat kabalistyczny zatytułowany „Miłosierdzie Abrahama” ('The Mercy of Abraham'). Azulai napisał, że istotna duchowa transformacja będzie miała swoje początki w 5760 roku liczonym według kalendarza hebrajskiego. Napisał że, będą to czasy, kiedy kabbalah rozprzestrzeni się na cztery zakątki globu, okres, kiedy czas i przestrzeń skurczą się. Czas, kiedy tajemnice nieśmiertelności zaczną odsłaniać się przed oczami świata. Rok 5760 kalendarza hebrajskiego odpowiada rokowi 2000 w kalendarzu gregoriańskim, gdzie widzimy świat jako globalną wioskę, a genetyka odsłania tajemnice życia. Poczynając od roku 1540, podstawowa wiedza kabalistyczna musi stać się przedmiotem publicznego nauczania wszystkich ludzi, zarówno młodych, jak i starych. Tylko poprzez kabbalah na zawsze wyeliminujemy wojnę, zniszczenie i nieludzkość człowieka wobec swoich bliźnich - mówi „Miłosierdzie Abrahama”. I tak się stało: w roku 1540 zniesiono zakaz studiów nad kabbalah. Świat był na rozdrożu, a więzi pomiędzy nauką, filozofią i mistycyzmem zostały rozmyte. Wybitne umysły - zarówno mędrców, jak i niegodziwców - krążyły bez ograniczeń między tymi trzema dyscyplinami. W przeciwieństwie do zdania współczesnych naukowców, ówcześni uczeni nie negowali związku między nauką i mistycyzmem, ale rozumieli, czym one naprawdę były: dwiema połowami tej samej całości! Mistycyzm był odpowiednikiem abstrakcyjnego, niemierzalnego aspektu piosenki - melodii. Nauka odpowiadała matematyce i namacalności zapisu nutowego. Oba te elementy są prawdziwe i obydwa się nawzajem uzupełniają. Jednakże to melodia jest tym, co porusza duszę i pozwala jej wzbić się w przestworza. Nie można doświadczyć rosnących emocji pobudzanych przez symfonię, jedynie przez studiowanie zapisu nutowego na papierze. W dziejach historii, było wielu ludzi biegłych w naukach filozoficznych i przyrodniczych, a także w tradycjach mistycznych. Niektórzy z nich zgłębiali kabalah jedynie dla własnego zysku i sławy, rozwijając swoje ego i ambicje, ale opóźniając nadejście świata ucieleśniającego pokój i spełnienie dla całej ludzkości. Dlatego, patrząc z tej perspektywy, były to nadal niebezpieczne czasy. Uprzedzenie i niechęć do duchowej mądrości, jakie obserwujemy dzisiaj, praktycznie nie istniały w epoce renesansu, nawet wśród ludzi o najbardziej materialistycznym podejściu do rzeczywistości. Dlatego, koniecznością było pozostawienie pism Ariego zakodowanymi i niezrozumiałymi. Niemniej jednak, historyczna działalność Abrahama Azulai zaszczepiła nasienie dla szerzenia kabbalah wśród ludzi. Nasienie musiało jednak trochę zaczekać zanim pozwolono mu wykiełkować.

BAAL SZEM TOW

Israel ben Eliezer (ok. 1700 - 1760), zwany Baal Szem Tov (Mistrz Dobrego Imienia) albo Beszt, był żydowskim mistykiem, według tradycji twórcą Chasydyzmu. Niewiele pewnego jest wiadomo o jego życiu. Urodził się w Międzybóżu na Podolu we wschodnich Karpatach. Był sierotą, spędzał czas z przyrodą, zamiast w szkole talmudycznej. Nigdy nie pełnił żadnego urzędu rabinackiego, chociaż wsyztskiego uczył się szybko. Rozwinął w sobie zdolności kontemplacyjne i mistyczne, był wędrownym uzdrowicielem i wypędzaczem złych duchów, stosującym ludową medycynę i amulety z hebrajskimi imionami Boga. Stąd jego przydomek Baal Szem Tov. Przejął elementy obrządku sefardyjskiego, popularne wówczas wśród Żydów na Podolu. Osiągał bardzo intensywny stan kontemplacji i duchowych wizji, twierdził iż miewał kontakt z biblijnym prorokiem Ahijah z Szilo, który był jego nauczycielem. Baal Szem miał charyzmę, która podporządkowywała mu znanych żydowskich badaczy Talmudu. Sam nauczał, spisywali to jego uczniowie, Jakób Józef z Połonnego i Dov Baer z Międzyrzecza. Fundamentem jego nauczania jest ekstatyczne doświadczanie obecności Boga we wszystkich rzeczach, boskich iskier ożywiających całą rzeczywistość. Bogu można i należy służyć z radością, bez skrajnej ascezy, całą codziennością i pobożnością, ekstatyczną modlitwą w zupełnej koncentracji.

Wcześniej żydowski mistycyzm znany był tylko elitom. Baal Shem przeniósł go do zwykłych ludzi, którym ukazał bliskość Boga. Każdy człowiek, bez różnicy, ma, według niego, do wypełnienia bezcenną misję we Wszechświecie i wypełnia ją zwykle nieświadomie. Stąd może brała się masowa popularność chasydyzmu. Z czasem, chasydyzm ogarnął większość Żydów we Wschodniej Europie. Baal Shem do dzisiaj pozostał inspiratorem chasydyzmu. W doktrynie Baal Szem Towa centralne miejsce zajmowała ekstatyczna modlitwa połączona z wahadłownymi ruchami ciała, pomagającymi wejść w trans zwany rozognieniem (hitlahawut). Stan ten Baal Szem Tow nazywał wstępowaniem duszy (alijat neszama) do nieba. Zdobywała wtedy boską wiedzę i mogła interweniować na rzecz wiernych. Drugim filarem jego nauki było praktykowanie dewekut, mistycznego "przylgnięcia" do Boga, także podczas wykonywania czynności dnia codziennego. Trzecim filarem była wiara, że on sam był rzeczywistym pośrednikiem między niebem a ziemią, realizującym na ziemi wolę Boga, i interweniującym w ludzkich sprawach w niebie. Ważną jej konsekwencją było przekonanie, że Baal Szem Tow może usprawiedliwić każdego, nawet grzesznika i każdego pogrążyć, nawet tylko z tego powodu, że odrzuca jego posłannictwo. Tę mesjańskę w istocie funkcję starali się przejąć później jego następcy - cadycy. Uważano ich za sprawiedliwych, którzy pośredniczą między skupionymi wokół nich wspólnotami a Bogiem. Chasydyzm faktycznie nigdy nie pozbył się mesjańskiej spuścizny, a każdy cadyk w jakimś stopniu reprezentuje sobą Mesjasza.

KELMAN KALONIMUS SZAPIRO

Kelman Kalonimus Szapiro, syn rabina Elimelecha, urodził się 15 kwietnia 1889 roku w Grodzisku. Wywodził się ze słynnych rodów chasydzkich, Elimelecha z Leżajska i Widzącego z Lublina, a przez małżeństwo z Rachelą Hayyah Miriam Hapstain był spowinowacony z rodem pochodzącym od Magida z Kozienic. Gdy miał 19 lat, został uznany cadykiem - mężem sprawiedliwym i świątobliwym. W 1909 r. został ogłoszony Admor, co oznacza "nasz mistrz i nauczyciel" (Adonejnu Morejnu we rabejnu). Wówczas ustanowił swoją siedzibę w Piasecznie. Jego dom znajdował się przy ulicy Niecałej 15. W 1913 roku Kelman Szapiro został wybrany na rabina Piaseczna i chociaż po pierwszej wojnie światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1923 roku założył jedną z największych chasydzkich uczelni, jesziwę Daas Mosze, to nadal sprawował funkcję naczelnego rabina Piaseczna (Piaseczener rebbe). Był wybitnym pedagogiem, znawcą i komentatorem Tory, autorem licznych prac poświęconych żydowskiej edukacji i fenomenologii tradycyjnych praktyk religijnych, był wybitnym kaznodzieją.

Miał też rozległą wiedzę medyczną uznaną do tego stopnia, że jego recepty były akceptowane w warszawskich aptekach. Sława cadyka Kelmana Szapiro ściągała do Piaseczna licznych chasydów z całej Polski. W czasie okupacji Kelman Szapiro mieszkał w Warszawie przy ul. Dzielnej 5. W okresie kampanii wrześniowej stracił jedynego syna - Elimelecha Ben Ziona Szapiro. Przez trzy lata został "zatrzaśnięty w czasie i przestrzeni getta warszawskiego". Swój dom przekształcił na dom modlitwy i zorganizował w nim także kuchnię dla głodujących. Chociaż pracował jako robotnik, nie zaprzestał swojej działalności nauczyciela. Co tydzień wygłaszał w getcie naukę (derasha) w języku hebrajskim. Głosił on, że "słowo jest najlepszą i najpotężniejszą bronią", wierzył, że schronienie w religii jest najskuteczniejszym sposobem przetrwania i zachowania ludzkiej godności. W swojej książce o Kelmanie Szapiro, Nehemia Polen podkreślił, że w jego naukach nie pojawiały się takie słowa jak getto, Niemcy czy wojna. Swoje kazania datował według kalendarza żydowskiego, tak jakby żył w innym czasie, w roku 5700, a nie w 1939. Piaseczyński rabin nauczał w getcie:

Nie tylko w czasach, kiedy sprawy idą dobrze, powinniśmy iść bożymi ścieżkami wyżej i wyżej. Nawet w nieszczęściu i ciemności powinniśmy to robić. Kiedy człowiekowi dobrze się wiedzie, łatwiej jest służyć Bogu z radością, miłością i zapałem. Kiedy jednakże on jest w kłopotach, musi zrobić pożytek z tej sytuacji, służąc Bogu ze złamanym sercem i z przepełnioną smutkiem duszą. (20 stycznia 1940)

Bóg odczuwa cierpienie wszystkich stworzeń. Bóg cierpi więcej niż jakikolwiek człowiek. Ponieważ Bóg jest nieskończony, Jego ból, spowodowany cierpieniem Jego stworzeń, jest nieskończony, żaden poszczególny człowiek nie może znieść ani pojąć bólu Boga. Gdyby świat podzielił całe cierpienie Boga, to by nie mógł go wytrzymać. Gdyby stworzenie Boże usłyszało dźwięk Bożego płaczu, to cały świat by się rozpadł. (14 lutego, 1942)

Płacz człowieka, gdy ten płacze sam, samotny, może go załamać i powalić, tak, że stanie się niezdolny do czegokolwiek. Ale płacz, gdy człowiek płacze razem z Bogiem - wzmacnia go i człowiek znajduje w nim siły, aby rozważać słowa Boże, odmawiać modlitwy i wypełniać Boże przykazania. (14 marca 1942)

Dwudziestego drugiego lipca 1942 r. zaczęła się Akcja - masowa akcja wysiedleńcza - przez Umschlagplatz do obozów zagłady. Osiemnastego lipca, w szabat poprzedzający Akcję, rabin Szapiro wygłosił swoją ostatnią naukę. Od tego czasu zamilkł. Sam do końca zachowywał przepisy religijne, modlił się, ale już nie nauczał i nie pocieszał nikogo. Cadyk Szapiro podzielił los swojego narodu - w czasie powstania w getcie został deportowany przez reżim katolika Adolfa Hitlera do obozu w Trawnikach. Trzeciego listopada 1943 roku rozstrzelano wszystkich więźniów tego obozu i prawdopodobnie tego dnia zginął Kelman Szapiro. Organizacje żydowskie czyniły starania, aby uwolnić z obozu wybitnych ludzi, jednym z wybranych był rabin Szapiro, który jednak powodowany solidarnością z innymi skazanymi na zagładę, nie skorzystał z szansy uratowania się. Zadziwiającym zrządzeniem losu zagładę przetrwały nauki Kelmana Szapiro. Przygotowywał je bardzo starannie na piśmie. W styczniu 1943 roku rękopisy kazań wraz z listem do brata i chasydów mieszkających w Ziemi Świętej zostały zabezpieczone w metalowej bańce i zakopane. Ten unikalny dokument odnaleźli robotnicy budujący nowe domy na terenie dawnego getta. Nauki "Kaznodziei Getta Warszawskiego" ogłoszono drukiem w 1960 roku, w Izraelu, pod tytułem Esz Kodesz (Święty ogień). Książkę przetłumaczono na wiele języków.

Rav Yehuda Aszlag - początek XX w e.ch.

Rav Yehuda Aszlag (1885—1954) znany także jako Yehuda Leib Ha-Levi Ashlag lub Baal Ha-Sulam urodzony w Warszawie pod zaborem rosyjskim był największym kabalistą i szanowanym mistrzem generacji XX wieku, był być może jedynym człowiekiem, który naprawdę rozumiał, a także wspierał przemiany zachodzące w tym stuleciu. Rav Aszlag zerwał z 4000-letnią tradycją, która zamknęła ogromną moc kabbalah w tajemniczych pismach Ariego. Nadszedł czas działania, a starożytne skarbnice kabbalah miały zostać otworzone rękoma tego sławnego mędrca. Rav Aszlag wyjaśnił, że Zohar przewidział fizyczność dzisiejszego materialnego świata i jego władzę nad rzeczywistością duchową. W obecnych czasach, ludzie motywowani przez interesowność, intelektualizm i ego unikają duchowej mądrości jak plagi. Tylko ci, którzy poszukują prawdy z czystym sercem, są w stanie znaleźć tę mądrość. Poglądy te są wyrażone w jego kabalistycznym traktacie „Wrota do Drzewa Życia” ('Entrance to the Tree of Life'). Ponadto, Rav Aszlag stwierdził, że ci, którzy szukają prawdy kabbalah muszą przejść siedem prób, aby udowodnić, że są godni, by tę wiedzę posiąść. Dlatego, nadszedł czas, by zdjąć zasłony, bo 'W takim pokoleniu jak nasze nie ma powodów do obaw przed wyjawieniem prawdziwej mądrości zupełnie otwarcie - Rav Yehuda Ashlag'Wrota do Drzewa Życia'. Był rok 1922, gdy Rav Aszlag założył pierwsze Centrum Kabbalah w Jerozolimie, a naukę w nim uczyniono dostępną dla osób, które: odbywały studia religijne, były ortodoksyjnymi Żydami i miały powyżej 40 lat. Wielu czołowych rabinów jego pokolenia przyjęło z aplauzem to historyczne otwarcie. Inni gwałtownie sprzeciwili się temu, rozdmuchując kontrowersje związane z rozpowszechnianiem tej duchowej mądrości. Rav Aszlag został pobity przed swoją synagogą. Pozostawiono go, leżącego we krwi na stopniach świątyni, jedynie dlatego, że zaoferował mądrość swoim braciom w wierze.

Rav Aszlag z pobożnym zapałem zgłębiał Kabbalah Luriańskiej. Rozwikłał niektóre z największych sekretów, jakie ludzkość kiedykolwiek znała, ale ogromna większość świata poświęcała niewiele uwagi jego historycznej działalności, zresztą nie byliby oni w stanie przewidzieć jej znaczenia. Pisma Rav’a Ashlag’a poruszają tematy, które dotyczą ostatecznego usunięcia chaosu z naszego życia - usunięcia chaosu, który niszczył rodzaj ludzki od niepamiętnych czasów. Pojęcia takie jak względność, podróże kosmiczne, uzdrawianie i inne oddziałujące na dobrobyt rodzaju ludzkiego zostały pierwotnie ukryte w dziele Zohar jakieś 2000 lat temu. Geniusz Rav'a Aszlag'a polegał na jego zdolności do ekstrapolacji tych sekretów z 500 letnich pism Ari'ego. Po odsłonięciu tajemnic przez Rava stały się one częścią podświadomości zbiorowej, także tych pracujących mozolnie w świecie fizyki. Ponownie zadziałał „efekt monolitu”. Na niewidzialnym duchowym poziomie, jego praca wyzwoliła eksplozję technologiczną XX wieku. Rav Aszlag został obdarzony ogromną mocą medytacji i wizjonerstwa. W latach dwudziestych napisał list-ostrzeżenie: „Wielka duchowa pustka i ciemność powoli ogarnia Wschodnią i Środkową Europę.” Złowieszczy list został wysłany do czołowych europejskich Rabinów, z błaganiem, aby rozprzestrzeniali duchowe światło Zoharu na całym kontynencie, bo jeśli tego nie zrobią, ostrzegał Rav Aszlag, doprowadzi to do zniszczenia i duchowego upadku judaizmu, 'jakim podobnych ludzkość nigdy wcześniej nie oglądała'. Jego ostrzeżenia zostały zignorowane, a zwykła wzmianka słowa „kabbalah” w dalszym ciągu wywoływała strach, a często zimną nienawiść, w sercach wielu przywódców religijnych. Rav Aszlag pisał, że „Ratunek leży w poznawaniu kabbalah. Jeśli ludzie zaniedbają te studia, wtedy bieda, wojna, spustoszenie, mordy i zniszczenie zagoszczą na świecie.” Są to mocne stwierdzenia i trudne słowa, niemniej jednak, duchowe prawdy. Kabalista Aszlag odszedł z naszego świata w noc Yom Kippur w roku 1955, odpowiednią dla człowieka jego duchowej wielkości. Być może największą spuścizną Rav Aszlaga jest pierwsze w dziejach hebrajskie tłumaczenie Zoharu z aramejskiego oryginału. To monumentalne mistyczne dzieło zawiera głęboki i klarowny komentarz wyjawiający długo skrywane tajemnice Zoharu i ich znaczenie dla naszego życia. Jego inną zasługującą na uwagę spuścizną jest ukochany uczeń, świątobliwy kabalista Rav Yehuda Brandwein.

cdn.