Pod Rzymem niemal od osiemnastu wieków istnieje drugie miasto - katakumby. Były one miejscem, gdzie składano zwłoki pierwszych chrześcijan, później stały się kopalnią ludzkich szczątków, którymi handlowano jako "świętymi relikwiami męczenników".
Chrześcijanin, zgodnie z biblijnym przesłaniem, że nagi się narodził i nagi odchodzi z tego świata, w I i II wieku często był chowany - niezależnie od pozycji społecznej - w zwykłym dole ziemnym (zwanym po łacinie forma), w którym składano jego ciało owinięte jedynie w lniany całun, bez żadnych kosztowności czy przedmiotów codziennego użytku. W wyjątkowych wypadkach wkładano do grobu glinianą lampkę oliwną, aby oświetlała duszy pełną niebezpieczeństw drogę do Boga i żeby swym światłem odpędzała wszelkie złe duchy. Taki grób ziemny przykrywano czasem dużymi rzymskimi dachówkami, tworzącymi rodzaj dwuspadowego daszku.
W III wieku członkowie wspólnot chrześcijańskich nie rekrutowali się już tylko spośród klas średnio zamożnych czy ubogich. Było wśród nich coraz więcej patrycjuszów i całych rodzin senatorskich. Nawet na dworze cesarskim pojawili się pierwsi wyznawcy chrześcijaństwa. Bogaci, naśladując wzory z czasów apostolskich, nie tylko wspomagali żywych członków wspólnoty, lecz także dawali miejsce spoczynku umarłym na rodowych nekropolach aż do powtórnego przyjścia Pana - jak głoszą liczne inskrypcje nagrobne z terenu Macedonii. Często też w testamentach przekazywali wspólnocie lub jej przedstawicielom dany obszar na własność. W związku z tym, że rzymskie prawo cywilne dawało własność ziemską aż do piekieł, można było drążyć podziemne korytarze tam, gdzie powierzchnia ziemi była zbyt mała w stosunku do rosnących potrzeb Kościoła.
Loculi w "Krypcie Papieży" w katakumbach św. Kaliksta; III wiek. Stan w momencie odkrycia w XIX wieku (Źródło ilustracji: Giovanni Battista De Rossi, Roma Sotterranea Cristiana. Rzym 1864)
Urodzajna Kampania i Lacjum od czasów republiki dostarczały pozzolany (pyłu wulkanicznego) i tufu - bezcennych składników cementu, dzięki któremu budownictwo rzymskie mogło osiągnąć rozmach budzący podziw do dziś. W pobliżu stolicy imperium było wiele opuszczonych wyrobisk tego materiału, zwanych arenaria. Górnicy, którzy tam pracowali, doskonale poznali sposób drążenia galerii i zasady bezpieczeństwa - głównie umiejętność rozpoznawania bardziej zbitych, czyli bardziej wytrzymałych warstw tufu.
Chrześcijanie, spośród których wielu pracowało przy wydobywaniu pozzolany, mieli ułatwione zadanie: dysponowali terenem, posiadali już w III wieku organizację kościelną i mogli przystąpić do zakładania cmentarzy podziemnych - katakumb, zostawiając najuboższym teren na powierzchni ziemi. Groby ubogich znajdowały się na powierzchni, gdyż wymagały tylko wykopania dołu. Dzięki ostatnim badaniom Papieskiej Komisji Archeologii Sakralnej można z dużym prawdopodobieństwem twierdzić, że każdemu cmentarzowi pod ziemią odpowiada - przynajmniej w części - jeden na powierzchni.
Przekazywanie rozległych działek gruntu w darze chrześcijanom w III wieku potwierdziły badania belgijskiego uczonego L. Reekmansa, który udowodnił, że katakumby rozwijały się albo z pogańskiego grobowca podziemnego (łac. hypogeum), którego właściciele przeszli na chrześcijaństwo, albo drążenie rozpoczynano w opuszczonym arenarium, albo też wykuwano je od nowa.
Ściany arenarium wymagają stemplowania i są nieregularne, natomiast katakumby, drążone już tylko jako cmentarze, mają korytarze regularne, choć bardzo wąskie (do 1 m szerokości), a ich plan w kształcie rusztu lub szkieletu ryby ma na celu ułatwienie dotarcia do danego grobu. Katakumby cechuje dostojeństwo i prosta estetyka miejsca wiecznego spoczynku.
Nazwa katakumby rozpowszechniała się od średniowiecza. Pochodzi od greckich słów kata kymben, czyli "przy uskoku". Tak określano cmentarz przy Via Appia, obecnie św. Sebastiana, który wraz z kompleksem katakumb św. Kaliksta był nieprzerwanie odwiedzany przez pielgrzymów. W starożytności chrześcijańskiej, tzn. od III do VII wieku, używano - jak wiemy ze źródeł - wyłącznie terminu cmentarz (od greckiego słowa koimeterion, określającego sypialnię).
Najprostszy grób w katakumbach, po wspomnianej wyżej formie, to loculus - miejsce (spoczynku). Jest to prostopadłościenna półka wykuta w ścianie korytarza, w której składano zmarłego owiniętego w całun. Czasem umieszczano jeszcze szklany flakonik z pachnidłami, który pierwotnie był uważany przez rabusiów katakumb za naczynie z krwią męczennika. Loculus zamykano dachówkami albo płytkami marmurowymi. Płytki te mogły być zbierane z przypadkowych miejsc, często więc są nieregularne, czasem nadtłuczone. Ryto na nich inskrypcję nagrobną, a stronę, na której mogła znajdować się pierwotna inskrypcja, odwracano w kierunku zmarłego. Miejsca styku cementowano, a w świeżą zaprawę wmurowywano przedmioty mogące ułatwić odnalezienie grobu: monetę nie będącą już w obiegu, kości do gry, dno naczynia ze złotą grawerowaną folią z przedstawieniami należącymi do ikonografii chrześcijańskiej lub też - w przypadku dzieci, których grobów jest bardzo dużo - lalkę z kości z ruchomymi rękami i nogami lub też glinianą świnkę-skarbonkę czy wreszcie jakikolwiek inny przedmiot bez wartości handlowej dla starożytnych. Najczęściej wmurowywano jednak lampkę oliwną z gliny dla podtrzymania lux perpetua - światłości wiekuistej dla zmarłego.
Półki wykute w ścianie - loculi w cubiculum w katakumbach św. św. Marcellina i Piotra w Rzymie; IV wiek
W katakumbach Pryscylli przy Via Salaria na północy Rzymu można zobaczyć dachówki zamykające loculus z malowanym ochrą napisem podającym imię zmarłego (lub zmarłej) i życzenie spotykane wyłącznie u chrześcijan: In pace - (Niech spoczywa) w pokoju.
Loculus to grób ubogi, ale wiemy z inskrypcji, że aby w nim spocząć, trzeba było mieć przynajmniej jedną lub półtorej złotej monety, zwanej solidus, która ważyła w tamtych czasach około 4.5 grama czystego złota. Bogaci wspomagali jednak ubogich braci i sami też początkowo nie gardzili takim pochówkiem, znamy bowiem z III wieku niejeden loculus Rzymian i Rzymianek z rodów senatorskich, określanych w inskrypcjach jako VC - Vir Clarissimus i CF - Clarissima Femina (Mąż Prześwietny i Prześwietna Niewiasta).
Bogatszą formą pochówku było arcosolium - "grób pod łukiem". Był to sarkofag wykuty w tufie, którego sklepienie wykańczano łukowato, a półokrągła powierzchnia ściany zamykająca grób, tzw. luneta, oraz sklepienie i ściany boczne mogły być po otynkowaniu pokryte malowidłami. Był to jednak grób ziemny, zwłoki mogły więc leżeć w terakotowej trumnie lub być przykryte dachówkami. Pozostałą przestrzeń wypełniano gruzem z tufu, a całość przykrywano płytami marmuru lub dachówkami, tworząc rodzaj blatu, tzw. mensy, który dopiero w IV wieku zacznie służyć do odprawiania Mszy Świętej i to tylko na grobie męczennika. Od końca III wieku fronton arcosolium mogła stanowić marmurowa płyta sprawiająca wrażenie wstawionego sarkofagu.
Laleczka z kości wmurowana przy grobie dziecka. Rzym, katakumby Komodylli; IV wiek
Innym typem grobu spotykanego w katakumbach jest cubiculum - odpowiednik grobowca rodzinnego występującego na powierzchni ziemi, zwanego mauzoleum. Nazwa cubiculum, oznaczająca w domu rzymskim sypialnię, podkreśla też mocno chrześcijańską wiarę w zmartwychwstanie, które będzie niejako przebudzeniem z długiego snu.
W cubiculum występują wszystkie wspomniane wyżej rodzaje grobów, a od połowy III wieku umieszczano tam jeszcze czasami najbogatszy ich typ - marmurowy sarkofag, którego dekoracja, jeśli taka była, przez sekwencję scen wyrażała wiarę zmarłego, który przyjąwszy chrzest (w tym okresie najczęściej jako klinik - od greckiego słowa kline, oznaczającego łóżko - czyli dopiero na łożu śmierci) zaufał Chrystusowi i Jego słowom. Najlepiej to zrozumiemy, jeśli porównamy sceny z sarkofagów z IV wieku ze słowami modlitwy brewiarzowej: Ordo Commendationis Animae quando infirmus est in extremis (Modlitwa Wstawiennicza za Duszę, kiedy chory jest konający), znanej od IX wieku, ale sięgającej bez wątpienia swymi korzeniami V-VI wieku. Ten indywidualizm wiary podkreśla jeszcze fakt, że sarkofagi zakopywano zaraz po pogrzebie i widać było tylko pokrywę z tabella inscriptionis - tablicą na inskrypcję, oraz skromną zazwyczaj dekorację rzeźbiarską. Ten sposób grzebania sarkofagu znany jest z wielu wczesnochrześcijańskich katakumb, a są liczne dowody, że sarkofagi były w tym okresie jaskrawo polichromowane, ze złoceniami na przykład fragmentów wyobrażających włosy.
Na sarkofagi mogli sobie pozwolić jedynie najbogatsi, więc produkowano je na skład, dobierając tak sceny, aby zainteresować możną klientelę. I tak chrześcijanie, należący do arystokracji - pełniący często nawet bardzo wysokie funkcje w państwie rzymskim od czasów tzw. małego pokoju, zaprowadzonego dla wyznawców nowej wiary przez cesarza filozofa Galienusa (260-268) i trwającego do prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana - na początku IV wieku masowo zapierali się chrześcijaństwa, chcąc ratować swe intratne posady i majątki. Po 313 roku, kiedy Licyniusz i Konstantyn, zwany później Wielkim, ogłosili kres prześladowań, wielu poczuło wyrzuty sumienia i po długiej pokucie wracało na łono Kościoła. Z pokorą potępiali oni swoje odstępstwo i w tym okresie na bardzo licznych sarkofagach jako scena centralna pojawia się przedstawienie zapowiedzi i wyparcia się Chrystusa przez św. Piotra. Lapsi, czyli "upadli" arystokraci, przyznawali się do swojej słabości, wyrażając jednak nadzieję, że i im wina zostanie przebaczona tak jak Piotrowi.
Arcosolium dekorowane sceną agape w katakumbach św. św. Marcellina i Piotra w Rzymie;
III wiek
W późniejszych czasach, od renesansu, sarkofagi wczesnochrześcijańskie zaczęły być, po opróżnieniu z poprzedniej zawartości, donicami na kwiaty, wodopojami dla zwierząt lub wannami dla ludzi mieszkających w pałacach zeświecczonych dostojników Kościoła tego okresu. Niekiedy jednak wracały do swej pierwotnej funkcji, tyle że spoczywał w nich już ktoś inny. Stąd też konieczność zmian imion w inskrypcji.
Malowidła katakumbowe miały wyrażać wiarę w ocalenie, ale przeznaczone były raczej dla żywych jako katecheza przez obraz, skierowana do wiernych odwiedzających swych zmarłych braci. Ta swoista Biblia pauperum malowana była najczęściej przez górników - fossores, drążących korytarze katakumb oraz pełniących rolę grabarzy. Należąc do najniższych szczebli hierarchii kościelnej, pozostawali z nią w jak najściślejszych związkach, stąd wszystkie malowidła katakumb powstały pod całkowitą kontrolą Kościoła. Dlatego też, aby je zrozumieć, trzeba badać, oprócz Biblii, również dzieła Ojców Kościoła.
W korytarzach katakumb panował półmrok, czasem rozświetlany palącymi się przy grobach lampkami oliwnymi. Kupowano je za parę asów, czyli rzymskich miedziaków, od grabarzy u wejścia. Korytarze, których już nikt nie odwiedzał, górnicy zasypywali tufem z nowo drążonych galerii. W ten sposób rozwiązywano trzy problemy: wynoszenia urobku na powierzchnię - co przy wielopiętrowych cmentarzach jest bardzo czasochłonne, nie mówiąc już o wysiłku górnika - bezpieczeństwa i statyki ścian oraz komunikacji wewnątrz galerii cmentarza.
Od IV wieku, z powodu większego napływu pielgrzymów, na skrzyżowaniu korytarzy otwierano rodzaj studni, wychodzącej na powierzchnię ziemi, tzw. lucernarium, przez które - oprócz powietrza - przedostawało się światło dzienne. Na powierzchni ziemi studnie te były maskowane i wyglądały jak mauzolea.
Katakumby, jak każdy cmentarz, były znane władzom rzymskim. Ponieważ cmentarze, jako własność ziemska, rejestrowano w urzędzie katastralnym, wystarczało prześladowcom zablokować wejścia, aby schwytać wiernych, jak miało to miejsce w 258 roku, w czasach prześladowania chrześcijan przez cesarza Waleriana. Z tych względów, wbrew legendom rozpowszechnionym w XIX wieku przez kardynała Nicholasa Patricka Wisemana i Henryka Sienkiewicza, chrześcijanie nie mogli chronić się przed prześladowaniami do katakumb. Ponadto wymiana powietrza w korytarzach jest tak powolna, że i dziś, przy świetle elektrycznym, niektórym pielgrzymom czy turystom brakuje tchu, a cóż dopiero w czasach starożytnych przy palących się lampkach oliwnych i nieuniknionym, słodkawym fetorze rozkładających się zwłok.
Stąd też i z drugą legendą, rozpowszechnioną w świecie dzięki Quo vadis H. Sienkiewicza, a mianowicie o odprawianiu Mszy Świętej w katakumbach przed IV wiekiem, w świetle dzisiejszej wiedzy o pierwotnej liturgii nie można się zgodzić. Dzięki archeologii wiemy, że w czasach apostolskich katakumb po prostu nie było. W okresie prześladowań Eucharystię sprawowano po domach (gdzie z oczywistych względów można było się lepiej ukryć przed władzami rzymskimi), a do katakumb od III wieku chrześcijanie chodzili wyłącznie w celu oddania czci zmarłym w czasie agape-refrigerium, bankietu pogrzebowego, organizowanego przez rodzinę zmarłego w trzy i dziewięć dni po śmierci, a potem w dies natalis, rocznicę śmierci, czyli - jak to określali pierwsi chrześcijanie - w dzień narodzin dla nieba. To samo czyniono, oddając cześć męczennikom.
Sala bankietowa musiała być połączona z grobem (przez tuleję zrobioną np. z szyjek amfor), a w przypadku katakumb znajdowała się na powierzchni ziemi. Podczas owego bankietu, przypominającego litewskie "dziady", dawano jałmużnę ubogim chrześcijanom, ale przede wszystkim chodziło o wspomożenie tej części duszy zmarłego, która - zgodnie z jedyną obowiązującą wtedy doktryną Arystotelesa - była w części materialna i jeśli została zapomniana, mogła w postaci upiora, lemura, szkodzić żywym. Zwyczaj ten, którego wynikiem były gorszące sceny obżarstwa i burdy pijackie w szacownych sanktuariach wzniesionych ku czci męczenników, był tolerowany przez niechętny mu z oczywistych względów Kościół do schyłku IV wieku - był on bowiem głęboko zakorzeniony w mentalności ówczesnych ludzi. Został jednak zniesiony na terenie Italii w czasach biskupa Mediolanu św. Ambrożego. W Afryce Północnej zwyczaj ten jednak przetrwał aż do zajęcia jej przez Arabów w VII wieku.
Fresk z katakumb św. św. Marcellina i Piotra, przedstawiający fossora
(a właściwie jego geniusza, czyli patrona zawodu fossora) przy pracy; IV wiek
Drugi obrządek spełniany przy grobie polegał na zapaleniu lampki oliwnej przy nim lub na specjalnym stole wykutym w tufie, zwanym mensa oleorum (stół olejów), aby Lux Perpetua - Światłość Wiekuista nigdy nie zagasła zmarłemu. Oliwę z lampek płonących przy grobie męczenników zabierano do domów jako cenną relikwię. Znany jest Index oleorum - katalog ampułek z oliwą, zebranych w VII wieku u grobów męczenników przez mnicha, prezbitera Jana, na rozkaz królowej longobardzkiej Teodolindy. Podaje on nazwy cmentarzy i imiona męczenników. Ampułki przechowywane są do dziś w katedrze w Monza na północy Włoch.
Podczas modlitwy przy grobie do wmurowanej przy nim buteleczki wlewano pachnidła - zamiast ofiarowywanych współcześnie zmarłemu kwiatów. Próbowano również w ten sposób zmniejszyć panujący w korytarzu czy cubiculum, przesączający się przez pory tufu, zapach rozkładających się zwłok.
Dopiero w IV wieku rozwinął się kult męczenników - zbierano się przy ich grobach, a galerie, w których się one znajdowały, często niszczono i wokół grobu budowano bazylikę, czasem półpodziemną - na przykład w katakumbach Domitylli na południu Rzymu, kryjących groby św. św. Nereusza i Achillesa - bądź też kryptę, gdzie z okazji świąt sprawowano Najświętszą Ofiarę.
W okresie wędrówek ludów okolice Rzymu były wielokrotnie dewastowane przez barbarzyńców, którzy po obrabowaniu bogatych mauzoleów pogańskich zeszli do grobów chrześcijan w przekonaniu, że i tam znajdą skarby. Niczego nie znaleźli, lecz w ciągu dziesięcioleci dokonali takich zniszczeń, że ubożejący biskupi Rzymu, nie mogąc z braku środków ciągle restaurować dewastowanych sanktuariów, postanowili przenieść w obręb Miasta relikwie męczenników, aby ochronić je przed profanacją i zagładą z rąk pogańskich barbarzyńców. Od tego czasu rozpoczynają się tzw. translacje, które przypieczętowały schyłek katakumb. Odtąd zwyczaj chowania zmarłych w pobliżu grobów męczenników został zastąpiony grzebaniem ich na cmentarzach przykościelnych, już na terenie średniowiecznego Rzymu.
O tym, jak wielkie było dążenie do posiadania grobu przy świętym, świadczy inskrypcja z Bazyliki św. Wawrzyńca, gdzie imię nieuczciwego fossora, który sprzedał miejsce przy grobie męczennika po cenie "czarnorynkowej", zostało na polecenie władz kościelnych wymazane.
Wieki VII-IX to czas całkowitego opuszczenia katakumb, które poza kompleksem św. Kaliksta odwiedzanym ze względu na pamiątki po Apostołach Piotrze i Pawle, zostały na nowo odkryte dopiero 28 czerwca 1578 roku. Jednak rolę "Kolumba katakumb" odegrał Maltańczyk Antonio Bosio (1575-1629), którego dzieło Roma Sotterranea, wydane pośmiertnie w 1634 roku w Rzymie, rozbudziło zainteresowanie materialną przeszłością Kościoła pierwszych wieków, do dziejów którego źródła historyczne zostały zebrane przez kardynała Cesarego Baronia (1538-1607) w Annales Ecclesiastici. Na przełomie XVII i XVIII wieku ogromnie eksploatowano i dewastowano katakumby w poszukiwaniu relikwii, a faktycznie kości "zwyczajnych" wiernych.
Naukowe badania katakumb rozpoczęły się od czasów G. B. De Rossiego (1822-1894), a obecnie kontynuuje je Papieska Komisja Archeologii Sakralnej, powołana do życia 5 stycznia 1852 roku przez papieża Piusa IX, która wznowiła prace 11 grudnia 1925 roku za pontyfikatu Piusa XI.
Katakumby to nie tylko cmentarze. To miejsca, gdzie przez pokolenia przekazywana była wiara w Zmartwychwstanie ciał i Odkupienie. Katakumby są i pozostaną wymownym świadectwem tej samej wiary, która od tysiąca lat kształtuje ludzi zamieszkałych nad Odrą, Wisłą i Bugiem. Dlatego też warto przy okazji pobytu w Rzymie zejść do katakumb i zobaczyć ulice tego podziemnego miasta.
KATAKUMBY - KOPALNIE ŚWIĘTYCH RELIKWII
Labirynt korytarzy, który widzimy dzisiaj, zwiedzając podziemne cmentarze, to wynik przeszło trzechsetletniej eksploatacji katakumb jako kopalni świętych relikwij. Jak cenny był to towar, świadczą rozporządzenia papieskie. Już papież Klemens VIII zabronił pod karą klątwy, wszelkim osobom płci obojga, jakiego bądź stanu lub powołania, duchownym, świeckim i zakonnym, wchodzić bez pozwolenia do pieczar [grobowców podziemnych - przyp. aut.], katakumb lub cmentarzy, wewnątrz i zewnątrz Rzymu, ani też brać stamtąd żadnej relikwii, chociażby w najdrobniejszej cząstce; a to pod karami cielesną, galer lub pieniężną, tudzież klątwą, od której uwolnić może jedynie sam papież (Dekret Klemensa VIII, pochodzący z 1592 roku).
Papieże Paweł V, Urban VIII i Klemens IX potwierdzili ten dekret, wydając własne w tym duchu. 13 stycznia 1672 roku papież Klemens X dekretem Ex commissae nobis... (Z rozkazania naszego...), ponawiając rozporządzenia poprzedników, powierzył wyłączny dozór i straż nad eksploatacją katakumb Kardynałowi Wikariuszowi Miasta, który delegował do tej funkcji oddzielnego strażnika, zawsze wybieranego spośród biskupów lub kapłanów. Szczególnie na tym polu zasłużył się prawdziwy "łowca głów", kanonik Bazyliki Najświętszej Panny Marii na Zatybrzu, ksiądz Marc'Antonio Boldetti (1663-1749), przez 49 lat pełniący funkcję custode delle reliquie e dei cimiteri (strażnika relikwii i cmentarzy). Zwoził on do Lipsanoteki Watykańskiej, wozami zaprzężonymi w woły, kości zwykłych chrześcijan z III i IV wieku, pustosząc korytarze katakumb i dewastując nie naruszone od czasów starożytnych groby, gnany żądzą posiadania ciał (lub raczej prochów) świętych. Te święte relikwie były następnie eksportowane na krańce ówczesnego chrześcijańskiego świata po złożeniu podania na ręce custode i zapłaceniu "obola" (była to raczej hojna ofiara na rzecz Stolicy Apostolskiej).
Te wywożone masowo z Rzymu kości trupie z fantazyjnymi certyfikatami autentyczności, choć bezsprzecznie pochodzące z katakumb, były rabowane przez wielebnych stróżów relikwii i katakumb, którym monopol zabezpieczała dodatkowo groźba klątwy papieskiej dla niepowołanej konkurencji. Następnie były pieczołowicie wystawiane w złotych i srebrnych relikwiarzach, wypełniających kaplice i kościoły, tworząc w XVIII i XIX wieku istne kolekcje pobożnego horroru (np. w Neapolu czy w Warszawie u Panien Wizytek). Zamożne diecezje czy klasztory fundowały sobie nawet całe ciała męczenników lub wiele takich ciał odpowiednio do potrzeb i gustów zamawiających. Byli nimi najczęściej różni erudyci kościelni, czytujący zamiast kryminałów równie mrożące krew w żyłach Pasje męczenników, dające barwne opisy tortur zadawanych pierwszym chrześcijanom przez okrutnych Rzymian - najczęściej wyssane z palca przez pobożnych autorów.
Ponieważ w katakumbach pozostały tylko szkielety, sprytni Włosi rozpoczęli już od XVII wieku wspaniałą produkcję woskowych manekinów, w które zatapiano oryginalne szkielety ludzkie, często montowane z wielu osobników. Następnie tak uzyskane "ciała" ubierano w bogate szaty i eksponowano ku ciekawości gawiedzi w kryształowych lub szklanych trumnach, gdzie dodatkowo umieszczano jakieś wymyślne narzędzie tortur, pochodzące często z lamusa wiejskiego kowala czy warsztatu stolarza z okolicy. Do takiego luksusowego zestawu dołączano czasem fragment lub całą inskrypcję pochodzącą z katakumb, ale najczęściej nie miała ona żadnego związku z danym, konkretnym grobem. W Polsce taką woskową figurę możemy oglądać jako relikwie św. Witalisa żołnierza i męczennika z katakumb w kościele oo. Franciszkanów przy ul. Zakroczymskiej w Warszawie.
Ten szał kultu relikwii z katakumb skończył się w drugiej połowie XIX wieku, kiedy Giovanni Battista De Rossi wypracował naukowe kryteria rozpoznawania grobów prawdziwych męczenników. Wtedy dopiero stwierdzono, że większość tzw. relikwii z katakumb ma taką samą wartość jak kości, które leżą na każdym przykościelnym cmentarzu. Jednak tabliczki z zakazem i groźbą klątwy papieskiej z XVII, XVIII i XIX wieku do dnia dzisiejszego wiszą przy wejściach do mniej uczęszczanych katakumb.
Jak dotąd, żaden dziennikarz nie wpadł na pomysł ogłoszenia rewelacji o klątwie chrześcijan (tak jak w przypadku Tutanchamona), która dotykać by miała archeologów badających katakumby. I to przy dobrze udokumentowanych seriach inskrypcji wyklinających każdego, kto naruszy spokój grobu, typu... obyś miał udział w losie Judasza, czyli mówiąc krótko - obyś z piekła nie wyszedł. Jednak po działalności niemal na skalę przemysłową kanonika Boldettiego, który dożył szczęśliwie późnej starości, taka "klątwa dziennikarzy" nie miałaby dużej popularności, choć - jeśliby przeliczyć wartość tego eksportu na brzęczące dukaty - trzeba przyznać, że przez wieki eksploatacji katakumby dały dużo więcej złota niż niejedna kopalnia.
Zdjęcia autora
Dr JAN STANISŁAW PARTYKA jest archeologiem; zajmuje się okresem wczesnego chrześcijaństwa.
"Wiedzy i Życia" nr 11/1996
źródło:http://archiwum.wiz.pl/1996/96113700.asp#KAT
© 2004-2011 
==>> WPROWADZENIE
Wersja do druku
Góra